شمع دانی دم مرگ به پروانه چه گفت :

گفت : ای عاشق دیوانه فراموش شوی

سوخت پروانه ولی خوب جوابش را داد

گفت : طولی نکشد که تو نیز خاموش شوی !

* * * * * *

سر کش بـودم به حیله رامم کردی 

ای افسونگر ، چه پخته خامم کردی

خوش چرخـاندی کمند گیسویت را 

در تـــــاریکی اسـیر دامـم کـــردی . . .

* * * * * *

ای عشق ، شکسته ایم ، مشکن ما را 

این گونه به خاک ره میفکن ما را

ما در تو به چشم دوستی می بینیم  

ای دوست مبین به چشم دشمن ما را .

* * * * * *

سکوتم را به باران هدیه کردم

تمام زندگی را گریه کردم

نبودی در فراق شانه‌هایت 

به هر خاکی رسیدم تکیه کردم .

* * * * * *

بی تو مهتاب شبی باز ازآن کوچه گذشتم

همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم

شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم

شدم آن عاشق دیوانه که بودم .

* * * * * *

آبی تر از آنیم که بی رنگ بمیریم

از شیشه نبودیم که با سنگ بمیریم

تقصیر کسی نیست که این گونه غریبیم

شاید که خدا خواست که دلتنگ بمیریم .

* * * * * *

برقی از منزل لیلی بدرخشید سحر  

وه که با خرمن مجنون دل افگار چه کرد .

* * * * * *

راهی است راه عشق که هیچش کناره نیست

آن جا جز آن که جان سپارند چاره نیست .

منبع :

http://dalriko.blogsky.com/1390/01/22/post-43/

http://eshghpak.blogsky.com/1389/06/26/post-190/