زمان های قدیم وقتی هنوز راه بشر به زمین باز نشده بود ، 

فضیلت ها و تباهی ها دور هم جمع شده بودند :

ذکاوت گفت : بیائید بازی کنیم ، مثل قایم باشک

دیوانگی فریاد زد : آره قبوله ، من چشم می ذارم .

چون کسی نمی خواست دنبال دیوانگی بگردد همه قبول کردند .

دیوانگی چشم هایش را بست و شروع به شمردن کرد !!

                          ..... یک ..... دو ..... سه

همه دنبال جایی بودند تا قایم شوند .

نظافت خود را به شاخ ماه آویزان کرد .

خیانت داخل انبوهی از زباله ها مخفی شد .

اصالت به میان ابرها رفت و هوس به مرکز زمین به راه افتاد .

دروغ که می گفت به اعماق کویر خواهد رفت ، به اعماق دریا رفت !

طمع داخل سیب سرخ قرار گرفت .

حسادت هم رفت داخل یک چاه عمیق .

آرام آرام همه قایم شده بودند ،

 و دیوانگی همچنان می شمرد : هفتادو سه ، ..... هفتادو چهار

اما عشق هنوز معطل بود و نمی دانست به کجا برود .

تعجبی هم ندارد قایم کردن عشق خیلی سخت است .

دیوانگی داشت به عدد صد نزدیک می شد ؛

که عشق رفت وسط یک دسته گل رز و آرام نشست .

دیوانگی فریاد زد : دارم میام ، دارم میام .

همان اول کار ، تنبلی را دید ؛ تنبلی اصلا تلاش نکرده بود تا قایم شود .

بعد هم نظافت را یافت و خلاصه نوبت به دیگران رسید .  

اما از عشق خبری نبود .

دیوانگی دیگر خسته شده بود که حسادت حسودیش گرفت

و آرام در گوش او گفت :

عشق در آن سوی گل رز مخفی شده است .

دیوانگی با هیجان زیادی ، یک شاخه از درخت کند و آن را با قدرت تمام 

داخل گل های رز فرو کرد .

صدای ناله بلند شد .

عشق از داخل شاخه ها بیرون آمد ، دستهایش را جلوی صورتش

گرفته بود.

و از بین انگشتانش خون می ریخت .

شاخه درخت چشمان عشق را کور کرده بود .

دیوانگی که خیلی ترسیده بود ، با شرمندگی گفت :

حالا من چه کار کنم ؟ چگونه می توانم جبران کنم ؟

عشق جواب داد : مهم نیست دوست من ،  تو دیگه نمی تونی

کاری بکنی ،

فقط ازت خواهش می کنم از این به بعد یار من باش .

همه جا همراهم باش تا راه را گم نکنم .

و از همان روز تا همیشه ، عشق و دیوانگی همراه یکدیگر به احساس

تمام آدم های عاشق سرک می کشند. . .